“आपण दोघे अजूनही”

“We grew up, moved apart, yet in every memory we still play together —

आईने जेव्हा“दोघं भाऊ घरात थांबा!” असं ओरडलं,तेव्हा आम्ही पावसात ओलेचिंब होऊनप्लास्टिकच्या बॉलसाठी भांडत होतो.

मी तुझा कॅप्टन,तू माझा फिल्डर —आणि आमचा मैदान म्हणजे घराचं अंगण,जिथं ताटली म्हणजे विकेटआणि खिडकी म्हणजे आउट!

दुपारी दोघं मिळूनशेजारच्या झाडावर चढून आंबे चोरायचो,मग पळताना मी पुढे,तू मागे – पण ओरड नेहमी तुझ्यावरच व्हायची!

शनिवारी टीव्हीवर “शक्तिमान” लागला कीतू माझ्या मांडीवर येऊन बसायचास,आणि मी मोठ्याने म्हणायचो —“हा माझ्यासारखा शक्तिमान!”तू हसायचास —“हो, पण माझी केप जास्त भारी!”

रविवारी पाण्याच्या बाटलीत रसना मिसळूनदोघं मिळून बाहेर सायकल चालवायचो —तुझी छोटी निळी सायकल, माझी लाल —दोघांच्याही घंट्यांचा वेगळा सूर,पण हसणं एकाच लयीचं.

शाळेत मी तुझं टिफिन लपवायचो,आणि तू बदला म्हणूनमाझं फॅन्सी पेन्सिल चोरायचास.मग संध्याकाळी दोघं आईच्या आवाज़“शर आला तो” ऐकत झोपायचो,आईचा हात डोक्यावर,आणि बाहेर झुरळांचं गाणं.

तू नेहमी छोटा,पण तुझ्या छोट्या जगातमी नेहमी हिरो होतो —आणि आजही, जेव्हा तू काही मोठं साध्य करतोस,माझ्या डोळ्यात तोच बालपणीचा अभिमान उजळतो.

आजही जेव्हा पार्ले-जी,फ्रूटी, किंवा कॅसेटचं गुंतलेलं टेप दिसतं,तेव्हा वाटतं —आपण अजूनही तेच दोघं आहोत,फक्त दप्तराच्या जागी आता जबाबदाऱ्या घेतल्या आहेत.

भाऊपण म्हणजे असंच —वेळेच्या पलीकडे असलेलं अंगण,जिथं आठवणींनी अजूनही पायाचे ठसे ठेवलेत,आणि आपण दोघे —त्या ठशांच्या सावलीतअजूनही खेळत आहोत.

#आपणदोघेअजूनही#MarathiPoem#MarathiKavita#भावंडांचंप्रेम#बालपणाच्याआठवणी#माझाभाऊ#भाऊबहिणीचंनातं#MarathiLiterature#MarathiWriters#काव्यसंग्रह#मनस्पर्शी#NostalgiaInWords #90sKidsMemories#ChildhoodVibes#OldDaysGoldenDays#RasnaAndRain#ShaktimaanEra#SiblingLove#TogetherForever#MemoryLane#GrowingUpTogether#ChildhoodBond #PoetryOfLife#EmotionalWriting#HeartfeltVerse#IndianPoetry#BrothersForLife#LoveBeyondTime#TimelessBond#ChildhoodEchoes